Yağmur

“now that we’re here,

how do we get back?”

Çağımın aklında plastik çiçekler açıyor,

gülüyor ve seviniyorlar buna. Oysa yağmur

durmadan yağıyor. Biz bir odanın ışığını

açana dek yağacakmış.

İki kişilik bir sessizliği buluşturana dek,

bir ritmin içinde tekrar. Yağacakmış, hayatı

oluşturana dek, tekrar.

Sık sık camdan dışarı bakıyorsun, odaların dışına

kaçıyorsun, kalmak istediğin bir yerin yokmuş,

içindeki ses kaygıyla tanıştırıyormuş seni.

Yağmur: Sessizliğiniz huzursuzluğunuzun sesi

diyormuş size. Yankılanıyormuş yağmur:

Ömrün bir şey anlatıyor sana, ama sen anlamıyorsun!

Yağmur durmadan yağıyormuş:

Hiçbir şey rastgele değildir.

Hiçbir şey rastgele değildir.

Ben anlıyorum ama onlar anlamıyorlar daha,

içlerindekini çoktan unuttular. Yağmur da

sevmiyor artık bizi. Ama terk etmiyor,

unutmuyor yine de: Yağmur yağacakmış daha:

Buluşturana dek içimizdeki kopuk ritmi,

cılız sesleri dönüştürene dek rüzgâra.

Çağımızın aklında bombalar patlıyor, kaçıyor

ama dönüyorlar aynı yıkık yerlere.

Silinebilir mi bu yazı?

Bu uzun anı unutulabilir mi?

Eski bahçe acı çekiyor benim yerime.

Ben, silinebilsin, unutulabilsin diye

dua ediyorum yağmurla birlikte.

Yağmur yağıyor: Bilmiyorsun diyor, toprak nedir,

eski bahçe ne, niçin söküldün ordan ve sıkıntıya aitsin, neden?

Eski bahçe, hey! hayatın ritmini,

yağmurun sırrını saklayan,

bizi bir zaman şımartan kucak, kayıtsız şefkat.

Bir ömür nasıl yaşanır, fısılda bize,

Nasıl yanar hayatın ateşi içimizde?

Yağmur yağacakmış,

Ömrün anlatacakmış daha.

Birhan Keskin