“Dünya sanki kararıyor. Ama ben,
şarkımda, en başta olduğu gibi beni ayakta tutan şarkımda, şimdinin
karmaşasından ve gelecekten korunuyorum. Bitti artık eskisi gibi yüzyılların
içinde bir ileri bir geri atıp tutmalar. Artık sadece bir günden diğerine
düşünebiliyorum. Kahramanlarım artık
savaşçılar ve krallar değil. Barışın unsurları. Birbirine denk unsurlar. Kuru
soğan da bataklıktaki ağaç gövdesi kadar iyidir. Ama kimse barış hakkında epik
bir şarkı söylemeyi başaramadı. Bu barışta ne vardır ki pek uzun sürmez, ondan
pek bahsedilmez. Şimdi bırakmalı mıyım? Bırakırsam insanlık hikâye anlatıcısını
kaybeder. Ve insanlık bir kez hikâye anlatıcısını kaybederse, çocukluğunu da
kaybetmiş olur”. (Homer - Der Himmel über Berlin)